Μαύρο Πέπλο

"Η νύχτα πάλι έριξε το μαύρο της το πέπλο

και όπως κάθομαι μονάχη,

το φεγγάρι βλέπω...

Σαν να κατέβηκε απόψε και να έκατσε δίπλα μου,

άρχισε να με παρηγορεί και να μοιράζεται την πίκρα μου!

Λυπάται που με βλέπει πάλι μόνη

άλλο ένα βράδυ να παλεύω με τον πόνο...

Και καθώς ένα αστέρι πέφτει σιγά-σιγά

από των ματιών την άκρη νιώθω ένα δάκρυ ν'αργοκυλά

και όπως γυρίζω να σταματήσω τη σταγόνα

βλέπω να καθρεφτίζεται πάνω της η δική σου εικόνα...

Όλα απόψε σε θυμίζουν,τα μάτια μου με σένα πλημμυρίζουν

δεν ξέρω που γυρνάς,πως περνάς αλλά πως ακόμα με πονάς!

Αναρωτιέμαι αν σου ζήτησα πολλά,αν ήταν όνειρα τρελά,μακρινά

ή μήπως η καρδιά μου είναι τρελή που ακόμα την παιδεύει η δικιά σου η μορφή...

Και καθώς η νύχτα περνά και τα λάθη σου μετρά,το μυαλό μου σταματά

και με τις αναμνήσεις συντροφιά,ζητώ τη δικιά σου αγκαλιά,

μα εσύ δεν είσαι πουθενά,παντού κυριαρχεί η μοναξιά μέσα στη βουβή βραδιά.."

"Άλλο ένα βράδυ,πυκνό σκοτάδι,λείπεις εσύ,

που είσαι η ζωή μου η μισή...

Και είμαι μόνη,παρέα μου ο πόνος,

και ξάφνου εκεί,μες τη σιωπή,

έρχεσαι μπροστά μου...

Άχ γλυκέ μου και σε αγγίζω,

σαστίζω και σε φιλώ

και σου μιλώ...

Μα αυτό είναι ψέμα,μια αυταπάτη,

όνειρο είναι και μια απάτη...

Ποτέ δεν θα'ρθεις,ποτέ,ποτέ..."